Ο προπονητής έφυγε… το πρόβλημα παραμένει για τον Άρη

Το τοπικό ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ ήρθε απλά να επιβεβαιώσει αυτό που μπορεί να καταλάβει κι ο ελάχιστα σχετικός με το άθλημα έχοντας παρακολουθήσει τον Άρη σε κάποια παιχνίδια του φέτος. Ότι αν δεν μπορείς να βάλεις την μπάλα μέσα ούτε και σε κενή εστία, τότε δεν κερδίζεις και δεν μπορείς να ελπίζεις και σε πολλά. Δεν φταίει κανείς προπονητής στον κόσμο- και προφανώς δεν έφταιγε και ο Μάντζιος, που εδώ και λίγες μέρες αποτελεί παρελθόν, όταν ποδοσφαιριστές τέτοιου επιπέδου, όπως ο Καμαρά, ο Εντιαγέ, ο Ματέο, συνεχίζουν να βλέπουν την εστία ως ναρκοπέδιο, στερώντας από τον Άρη την δυνατότητα να διεκδικήσει πράγματα. Χθες τη νίκη.

Δεν είναι ότι δεν το θέλουν. Το ήθελαν και χθες. Απλά φαίνεται ότι δεν μπορούν. Και όταν μιλάμε για κάτι που συμβαίνει κατ΄ επανάληψη, πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για ατυχία αλλά για ανικανότητα. Τα πράγματα είναι απλά. Μόλις στο 3΄ στην ίδια φάση, ο Καμαρά αρχικά και ο Εντιαγέ στη συνέχεια, σχεδόν σε κενή εστία έχουν την ευκαιρία να ξεκλειδώσουν το ντέρμπι με το καλημέρα. Να δώσουν φτερά στους συμπαίκτες τους, αποτινάσσοντας το βάρος της δυστοκίας, το έναυσμα στην «μουδιασμένη» από τα πρόσφατα γεγονότα κερκίδα και ταυτόχρονα να αναγκάσουν τον αντίπαλο, πολύ νωρίς στο ματς να αλλάξει το…manual. Συνέβη κατά διαβολική σύμπτωση σχεδόν στο ίδιο λεπτό και απέναντι στον Απόλλωνα Σμύρνης αλλά και τον Βόλο με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Κανένα από τα τρία ματς δεν τα κέρδισε ο Άρης και μοιραία έγιναν οκτώ από τα συνολικά δέκα παιχνίδια του μέσα στο 2022 που δεν σκοράρει.

Ο Άρης επέλεξε χθες να αφήσει στην άκρη το κυριαρχικό παιχνίδι στο οποίο μας έχει συνηθίσει στο γήπεδό του, επιλέγοντας να χτυπήσει στην κόντρα επίθεση, όντας πίσω από την μπάλα. Ό,τι πάνω-κάτω είχε κάνει στο παιχνίδι της Τούμπας. Δεν βρήκε όμως τον τρόπο να χτυπήσει στο τρανζίσιον αφού δεν του το επέτρεψε ο ΠΑΟΚ. Την άλλη… άχαστη ευκαιρία του, αυτή του Σάσα, την είχε από ένα κόρνερ. Όταν μετά το 70΄ ο Άρης κόπηκε στη μέση αφού στον πάγκο δεν υπήρχε ένα χαφ να φρεσκάρει λίγο την κουρασμένη μεσαία γραμμή, φαινόταν ότι το ματς πήγαινε καρφί για ισοπαλία. Ο ΠΑΟΚ με τις αλλαγές, κυκλοφόρησε την μπάλα με άνεση, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το κενό που άφησε στην πλευρά του ο συγκινητικός σε ένα ακόμη παιχνίδι Μαντσίνι, αλλά φάνηκε κι αυτός να συμβιβάζεται με την ισοπαλία, έχοντας και την ευρωπαϊκή ρεβάνς την προσεχή Πέμπτη.

Για τον Άρη ο στόχος της εισόδου στα πλέι-οφ, αν δεν πάρει πίσω τους έξι βαθμούς, γίνεται μια πολύ δύσκολη εξίσωση. Μένουν τρία ματς και μόνο με το απόλυτο θα μπορεί να ελπίζει ότι θα αφήσει κάποιον έξω αφού πλέον δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο. Με τους έξι βαθμούς… η κουβέντα αλλάζει. Ακόμη και σε αυτό το σενάριο όμως, στα πλέι-οφ δεν μπορεί να τρέφει και μεγάλη αισιοδοξία όταν σκοράρει με το σταγονόμετρο.

Έχει πραγματικά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, ποια είναι η εικόνα που έχει αποκομίσει ο Μπούργος για το γκρουπ που αναλαμβάνει. Τον βλέπαμε χθες να γεμίζει με σημειώσεις το μπλοκάκι του. Για την αναποτελεσματικότητα, έχω την εντύπωση ότι δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι αναλαμβάνει μια ομάδα που είναι καλά δουλεμένη, δυσκολοκατάβλητη στην πλειονότητα των αγώνων της, με πολλά θετικά αλλά και συγκεκριμένες παθογένειες. Ως το τέλος της σεζόν εγώ προσωπικά δεν θα τον κρίνω αυστηρά, ούτε και έχω υπερβολικές απαιτήσεις. Για την επόμενη θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την δυνατότητα ή όχι για μεταγραφές. Στο μεσοδιάστημα αν καταφέρει να… αναστήσει κάποιους από τους συμπατριώτες του και τους βρει ένα ρόλο, θα είναι ένα κέρδος που θα βοηθήσει συνολικά την ομάδα να βγάλει τη σεζόν, με λιγότερο ζόρι, καλλιεργώντας την ελπίδα για την επόμενη.

ΥΓ. Μαθήματα οπαδισμού, αγνής αγάπης και ωριμότητας. Ο υπέροχος κόσμος του Άρη κόντρα στα προγνωστικά και στους καλοθελητές, κατάπιε την πίκρα αλλά και την οργή που δικαιολογημένα νιώθει για την δολοφονία του Άλκη και μας προσέφερε ένα δωρεάν μάθημα οπαδικής κουλτούρας και διαφορετικότητας σε ένα νοσηρό περιβάλλον. Μπράβο σε όλους. Σας έχουμε ανάγκη…

ΥΓ2. Η φάση που ο Βιεϊρίνια κέρδισε στο σπριντ τον Ματέο είναι η στιγμή που έχεις χάσει κάθε ελπίδα ότι μπορεί ο Αργεντινός να ξαναγίνει ο παίκτης που θαυμάσαμε την πρώτη χρονιά του στην Ελλάδα. Κρίμα… Εκτός και αν έχει ο Μπούργος αντίθετη άποψη.